Κέρδος, πρόοδος, ανάπτυξη, success story. Λέξεις που καλλιεργούν ελπίδα, προσδοκίες, αισιοδοξία. Εκπέμπουν λάμψη. Το καπιταλιστικό marketing στα καλύτερα του. Λέξεις που χρησιμοποιούνται κατά κόρον από την εκάστοτε κυβέρνηση και τον τύπο. Το περιτύλιγμα πρέπει να είναι λαμπερό. Όταν φθάνουμε στην ουσία του πράγματος, το αποτέλεσμα είναι τελείως διαφορετικό. Και φυσικά δεν διαθέτει καμία λάμψη…
Τα λεγόμενα success stories, εντός των δομών του συγκεκριμένου συστήματος, δεν δημιουργήθηκαν για να συνδράμουν την μεριά των κοινωνικά και οικονομικά ασθενέστερων αυτού του τόπου. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε;
Οι “επιτυχίες” που χωρίς ίχνος ντροπής προπαγανδίζουν, βασίζονται σχεδόν εξ’ολοκλήρου πάνω σε προσωπικές τραγωδίες ανθρώπων της εργατικής τάξης.
Οι εμπνευστές και τα εκτελεστικά όργανα αυτών των παραμυθιών, οι “πωλητές” ελπίδας, ευημερίας και ασφάλειας είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για το ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού οδηγείται στην κοινωνική εξαθλίωση/ απομόνωση και εν τέλει στον προσωπικό μαρασμό.
Παρατηρώντας το διεθνές, πολιτικό και οικονομικό status εύκολα θα μπορούσε να πει κάποιος πως οι εποχές που ζούμε είναι τόσο παράξενες, όσο και επικίνδυνες. Η ταχύτητα με την οποία αλλάζει το σκηνικό καθώς και η κατανόηση των μεταβλητών και το πως αυτές αλληλεπιδρούν, καθιστούν ιδιαίτερα δύσκολη την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων, ακόμα και από τη μεριά του πλέον αντικειμενικού παρατηρητή. Ασφαλώς, αυτή η συνθήκη δεν πρέπει να μετατραπεί σε αδυναμία και σε παραίτηση απέναντι στο παγκόσμιο “παιχνίδι” που παίζεται πάνω από τα κεφάλια όλων μας. Σε ότι αφορά τις διάφορες ηττοπαθείς και συνομωσιολογικές προσεγγίσεις του στυλ “δεν αλλάζει τίποτα“, ας τις κρατήσουν εκείνοι που έχασαν την δύναμη που προκαλεί την κίνηση, την εξέλιξη, την υπέρβαση και σε τελική ανάλυση την ίδια την ζωή.
Στο παρόν, γινόμαστε μάρτυρες μιας συντονισμένης επίθεσης, μεγάλης ισχύος, από την μεριά των καπιταλιστών ενάντια στο μόνιμο εξιλαστήριο θύμα τους: την εργατική τάξη.
Οι κυβερνήσεις σε αγαστή συνεργασία με μεγάλα και μικρά αφεντικά, ανταποκρίνονται με θαυμαστή(!) συνέπεια στους “νόμους της αγοράς”. Ο στόχος τους, πίσω από τα κροκοδείλια δάκρυα περί επιβίωσης, είναι ξεκάθαρος: Nα κερδίζουν όσα γίνεται περισσότερα, δίνοντας πίσω τα ελάχιστα. Εκμεταλλευόμενοι την οικονομική συγκυρία που τους παρέχει υπεραφθονία εργατικού δυναμικού, έχουν επιδοθεί σε έναν διαγωνισμό καταπάτησης δικαιωμάτων και αξιών. Ενδεικτικά αναφέρουμε:
-
Κεκτημένα χρόνων (δώρα, υπερωρίες) έχουν απολεσθεί ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ισχύουν ανά περίπτωση (έτσι γίνεται και η βολική διάκριση…καλό αφεντικό ή καλός εργαζόμενος).
-
Οι απολύσεις και οι εργοδοτικές απειλές βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.
-
Οι περισσότερες ώρες απασχόλησης δεν ισοδυναμούν με βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.
-
Η ανασφάλιστη εργασία τείνει να γίνει ο κανόνας που θα στοιχειώσει μια ολόκληρη κοινωνία.
-
Η ανεργία, η μεγαλύτερη ίσως πληγή που μπορεί να αντιμετωπίσει μια κοινωνία εν καιρώ ειρήνης, καταλαμβάνει με το σπαθί της μια θέση στο βάθρο (ή βόθρο) που έχει στήσει η Ε.Ε.
-
Εργατικά δυστυχήματα-ατυχήματα μένουν ατιμώρητα και αφήνονται να ξεχαστούν στη Λήθη.
-
Οι ασθένειες ψυχικής φύσης απόρροια , μεταξύ άλλων, της μακροχρόνιας ανεργίας, της πίεσης, των κακών συνθηκών εργασίας απασχολούν όλο και περισσότερους συνανθρώπους μας.
Ολόκληρες ζωές χαραμίζονται στη μάχη μεταξύ της δικής τους επιβίωσης και το κέρδος, υπαρκτό ή προσδοκώμενο, του εκμεταλλευτή τους. Τα συνθήματα περασμένων δεκαετιών περί “λαϊκής κυριαρχίας” φαντάζουν ουτοπικά στις μέρες μας. Έννοιες και αξίες, βαθιά ριζωμένες στο θυμικό και στην ψυχή του εργάτη, μοιάζουν με διαμάντι πεταμένο στη λάσπη.
Αλλά..!
Είναι νομοτελειακά αδύνατο για τους κρατούντες, να εξαλείψουν κάθε εστία αντίστασης, ακόμα και αν διαθέτουν πληθώρα μέσων και δύναμης. Ακόμα και αν στο σήμερα συναντάμε τον κατακερματισμό των εννοιών,των ιδεών και την πολυσυνθετότητα των καταστάσεων. Ακόμα και αν ο δρόμος προς την απόλυτη σύμβαση και την προσωπική αλλοτρίωση, είναι με “lifestyle” και στρωμένος με αδιαφορία.
Υπάρχει όμως και ένας άλλος δρόμος, σαφώς πιο δύσκολος, που οδηγεί στην περηφάνια, στην αξιοπρέπεια, στην συντροφικότητα, στην αλληλεγγύη, στην ζωή.
Σε αυτόν τον δρόμο έχουμε επιλέξει να πορευόμαστε.
Γι’αυτούς τους λόγους που περιγράψαμε παραπάνω,δημιουργήσαμε την ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΤΕΡΥΓΑ, έχοντας την ανάγκη συμμετοχής και δράσης στο ανταγωνιστικό κίνημα από τη μεριά των σύγχρονων προλετάριων. Δεν αποτελούμε κάποια πρωτοπορία, ούτε κατέχουμε καθαρές αλήθειες. Ξέρουμε όμως πολύ καλά και αναγνωρίζουμε την ταξική μας θέση στη σημερινή κοινωνία. Επιθυμία μας είναι να επαναφέρουμε, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, την έννοια της συλλογικής δύναμης και την χαρά του ίδιου του αγώνα. Δεν είμαστε μάρτυρες κανενός δόγματος και κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Μέσα από την τριβή και τον σεβασμό, την αλληλεγγύη και την διαφωνία προσπαθούμε να σταθούμε απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό και τις εκφάνσεις του. Προσπαθούμε να σταθούμε ενάντια στον εγωισμό και την ιδιώτευση, στα προσωπικά αδιέξοδα και την ηττοπάθεια, στις αυταπάτες και τις ψευτο-φιλοδοξίες. Να δημιουργήσουμε ένα σημείο αφετηρίας για όσες-όσους θέλουν να αγωνιστούν οργανωμένα και με καθαρούς σκοπούς και να προκαλέσουμε τις συνθήκες της δράσης συσπειρώνοντας την τάξη μας και αναπτερώνοντας το ηθικό μας.
Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΧΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ Η ΕΠΟΜΕΝΗ.
